X

        Prychnęłam .
-Nie martw się . Odlecę , zabiorę Cię ze sobą , ale zrobię to w swoim czasie .
-A kiedy nastąpi swój czas ?
-Mam nadzieję , że jak najszybciej - spojrzał na mnie pytająco ,ale ja ucięłam temat
Nie miałam zamiaru opowiadać o moim planie nikomu .  Wstałam od ściany by wyjrzeć przez okno bo zapomniałam o tym , że okna już nie posiadam .  Gdy stanęłam przed pustą szarą ścianą i przejechałam dłonią po miejscu gdzie kiedyś znajdowało się okienko głęboko westchnęłam . Gdy się odwróciłam zobaczyłam , że Kristian śpi . Może i ja powinnam się przespać ? Tyle wrażeń jak na jeden dzień wystarczy , śpiąc może uniknę kolejnych . Położyłam się na twardej ziemi . Nie była wygodna , ale perspektywa spania na stojąco wydawała się gorsza . Zasnęłam .

                                                          *  *  *

          Ten sam biały sufit , te same szare ściany , ten sam szary beton na ziemi . A w rogu krzesło . Ładne , niepasujące do otoczenia prawie tak samo jak istota znajdująca się na nim . Było to krzesło z mięciutkim różowym oparciem i siedzeniem w intensywnie czerwone wzory . Wzory te były jak wijące się kwiaty z bujnymi liśćmi  . Obicie oczywiście było złote , nogi też . Na siedzeniu leżała piękna biała poduszka z jedwabiu . A na niej osoba . Osoba , w porównaniu do mnie i Kristiana bardzo czysta . No właśnie Kristian uciekał przed spojrzeniem tej osoby tak bardzo , że widać było , że przed chwilą się posprzeczali . Osoba siedząca na pięknym fotelu odezwała się :
-Witaj księżniczko , nie obudziliśmy Cię chyba ?
-Co tu robisz ? Czego tu chcesz ? Może jeszcze raz pokazać mi kto tu rządzi ? - tak , tą osobą był Don
Siedział na swoim drogim krześle , w drogim ubraniu gdy ja byłam w starym podartym ubraniu , cała brudna od ścian korytarza i własnej krwi .
-Oj , nie denerwuj się tak - gdy zobaczył moją zaciętą minę , którą go obdarzyłam gdy czegoś ode mnie zażądał , poprawił się - Proszę . Chciałem tylko zobaczyć czy nie zrobiłem Ci krzywdy , ale biorąc pod uwagę fakt , że jesteś już pełnoprawną wampirzycą …
-Ten fakt przysporzył mi wiele problemów - powiedziałam miarzdżąc go spojrzeniem
-No niby tak , ale chciałem tylko powiedzieć , że choć nie mogę w to uwierzyć , że stało to się tak szybko i noo … Że jesteś już wampirzycą i dlatego , że nią jesteś szybko powinnaś się wyleczyć z tego wszystkiego i …
-Powinnam się szybko wyleczyć ,ale czy przypadkiem nie potrzebuję do tego ludzkiej krwi ? - zapytałam z ironią w głosie
-Oczywiście , przecież dostajecie 2 woreczki dziennie , chyba nie potrzebujesz aż tak dużej dawki ?- odpowiedział , na co ja wybuchłam ogromnym niekontrolowanym śmiechem
-Może inni więźniowie dostają ,ale ja od 3 dni nie widziałam kropli ludzkiej krwi , więc nie pieprz mi tu , że się wyleczę ! - wrzasnęłam na niego , jego mina spoważniała
-Jeśli faktycznie nie dostajesz krwi to .. to faktycznie możesz się nie wyleczyć - starał się nie mówić drżącym głosem ,ale średnio mu to wychodziło - I wtedy ja będę winny twojej śmierci - wyglądał jakby zbladł , o ile ktoś kto ma białą jak kreda skórę może być jeszcze bledszy
       Chwile potem do mnie dotarło . Ja mogę umrzeć ! I nie uchroni mnie od tego wampiryzm , moja tajemnicza moc , to , że jestem aniołem i żaden pieprzony wampir . Jeśli nie dostanę krwi - umrę . A może tak będzie lepiej ? Umrzeć , uciec od wszystkich problemów . Czy istnieje życie po śmierci ? Kto to wie , definicja śmierci przy defnicji aniołów i innych takich wydaje się niczym . Jeśli nie dotrwam jutra , mój plan się posypie , no chyba , że …
-Don , mógłbyś coś dla mnie zrobić . Jeśli - westchnęłam i przełknęłam gule w gardle - faktycznie miała bym umrzeć .
-Dobrze , co ?
-Chciała bym - powiedziałam , ale wydawało mi się , że moje słowa nie mają wystarczającej mocy , więc westchnęłam i powtórzyłam dużo , dużo mocniej - Chciała bym przed śmiercią zobaczyć cierpienie innych wampirów
Zobaczyłam na sobie zdziwione spojrzenia Kristiana i Dona .
-Dobrze , gdzie ? Kiedy ? Ile ma być tych wampirów ? Kto oprócz ciebie może to oglądać ? I jakie tortury mają zostać przedstawione ?
-Na jakiejś dużej sali . W jak najbliższym czasie … - udałam , że się zastanawiam - Tyle wampirów ile macie więźniów . Oglądać mają to wszyscy . Ty , twoje pachołki . A tortury , jakie sobie życzysz - uśmiechnęłam się , a w duchu modliłam się by spełnij “moje pragnienia”
-Hymm .. Dobrze - westchnął - Muszę już iść . Opiekuj się nią - skinął do Kristiana
I wyszedł .
-Martwi się o ciebie - powiedział Kristian pierwszy raz od mojego obudzenia się
-Chyba tak - westchnęłam
        Nie rozumiałam tego gościa . Najpierw wali mną o ścianę , a potem martwi się , że umrę . Najpierw żartuje ze mnie jakimś wampirzycą gdy mnie porywa Dom Nocy ,a potem prawie ryczy , że jaki on popełnił błąd . Ma tak szybkie zmiany nastroju , że to wręcz nienormalne ! Sama  się o tym przekonałam . Gdy uderzył mną o tą ścianę widziałam w jego oczach tylko wściekłość ,a sekundę później patrzał na mnie z troską i traktował jak skarb . I po co on do cholery trzymał tu mnie i te wampiry ? Miał zamiar robić na nas jakieś eksperymenty naukowe czy może … wykorzystać do swoich celów . Tylko jakie te cele mogły być ? Wojna ? Z zamyślenia wyrwał mnie głos Kristiana .
-Lepiej się prześpij , coś mi mówi , że król …
-Don - przerwałam mu … ja to chyba mam we krwi … tak samo jak anioła …
-Don wysłucha twojej prośby i dostarczy Ci wielu wrażeń - spuścił wzrok - na mnie i reszcie , dosyć szybko - westchnął - I , że będziesz miała tyle wrażeń , że … potrzebujesz na to snu
-Dobrze - położyłam się i prawie zasnęłam gdy coś mi się przypomniało - Nie martw się nie dam skrzywdzić ciebie i postaram się zmniejszyć liczbę torturowanych osób do zera . Dobranoc
-Dobranoc - powiedział i zaczął robić coś ze ścianą , widziałam złote iskierki , czułam magie i skądś wiedziałam , że jest słabiutka w porównaniu do mojej
-Skoro masz moc , to czemu nie uciekasz ? - zadałam mu pytanie sennym głosem
-Bo te ściany są czymś ochronione , jakimiś silnymi runami , nie umiem tu wzniecić nawet płomyczka .
-Masz słabą moc , czuję to - wypaliłam nim zdążyłam ugryźć się w język
-Skąd to wiesz ? - wiedziałam , że ledwo się powstrzymuje by nie powiedzieć : A skąd może to wiedzieć taka osoba jak ty
-Po prostu wiem - skończyłam odwróciłam się i próbowałam zasnąć . Udało mi się to .

                                                               * * *

        Obudził mnie jakiś furkot . Odwróciłam się i już miałam opieprzyć siostrę , żeby następnym razem skradała się ciszej , ale zobaczyłam tylko kolejnego wojownika .
-Idziemy , król zażądał zebrania - spojrzał na mnie i uśmiechnął się słodko , szkoda , że jego oczy były chłodne - Szkoda mi takiej pięknej buźki , po tym wszystkim może się troszkę zepsuć - zaśmiał się szyderczo i wziął nas za karki , by pilnować , żeby nie przyszła nam do głowy ucieczka . Szliśmy w milczeniu . Przypomniałam sobie słowa wojownika “Szkoda mi takiej pięknej buźki , po tym może się troszeczkę zepsuć.” . W mojej głowie zadzwoniły dzwonki alarmowe . Czyżby Don postanowił zepsuć mi plan ? Po moim trupie ! No właśnie trupie . Byłam dość blisko śmierci … Ale prędzej dam się pociąć tym biczem niż pozwolę na pokrzyżowanie moich planów ! W końcu znaleźliśmy się w rzędzie wśród innych więźniów . Miałam małe deja vu . Po drugiej stronie ściany stały wszystkie pachołki Dona ,a bynajmniej ich większość . Do pokoju wkroczyły dwie piękności . Dziewczyna i chłopak , piękni . Zniewalający białasek i zniewalająca blondynka . Nawet w normalnej wersji wyglądałam przy niej jak sierota . Don odezwał się .
-Witajcie poddani - większość odpowiedziała , część jeszcze dodała do tego ukłon ja stałam sztywno z zdezorientowaną miną - Oto moja ekspertka od tortur - wskazał na blond-piękność obok siebie - ponieważ chciał bym uczcić śmierć pewnej naszej podopiecznej - Stado baranów rozglądało się głupio szukając kogoś kto wie o śmierci jakiejś “podopiecznej” ,ale tylko ja i Kristian wiedzieliśmy , że to była zapowiedź śmierci - Więc by uczcić jej życie - na jego twarz wpełzł szyderczy uśmieszek - Potorturujemy was troszkę - ciągle się uśmiechał , a ja miałam ogromną ochotę przywalić mu w twarz - Still zajmij się nimi - Still jaka ironia
Still podeszła do pierwszego z więźniów ,a ja nie wytrzymałam
-Stój - wrzasnęłam i wsadziłam w to mnóstwo mocy , nie tylko to co powiedziałam miało moc ,ale po prostu jakimś cudem wyładowałam mnóstwo swojej podejrzanej mocy dookoła
Wiedziałam , że wszyscy ją wyczuli . Co , niektórzy najbliżej mnie , upadli na ziemie pod jej naporem . Przecież ja powiedziałam tylko głupie słowo ! Don spojrzał na mnie zdziwiony , a ja wzięłam głęboki oddech i zaczęłam swoją przemowę .
-Więc , mam dla ciebie informacje , których jeszcze o mnie nie posiadasz . Moja moc jest bardzo silna i nie życzę sobie byś krzywdził któregoś z swoich więźniów , których nazywasz podwładnymi . Jesteś żenujący - w ostatnie słowa wsadziłam tyle jadu ile udało mi się wycisnąć
-To nie jest … koncert życzeń - wysapał próbując odzyskać swój władczy ton
-Umm … Dobrze , z więźniami rób sobie co chcesz ,ale ja już nie długo stąd odejdę …
-O zdecydowanie odejdziesz , jesteś na skraju wytrzymania Rachel , twój koniec się zbliża - powiedział ,a jego twarz przybrała o chytry uśmieszek
-Nie takie odejście miałam na myśli - odwzajemniłam uśmieszek na co jego trochę zelżał ,ale po chwili wrócił
On pewnie myślał , że jestem naiwna i spróbuje rozbić ścianę zrobioną z czegoś super mocnego , ale sufitu już chyba z tego nie robili ? Tak , zamierzałam odlecieć . Choć nigdy nie latałam to chyba latanie miałam we krwi ? Powinno mi się udać przelecieć kawałek .
-Nie myślisz chyba , że jestem naiwny i zrobiłem ściany z papieru ?
-Nie myślisz chyba , że jestem naiwna i zamierzam spróbować rozwalić ścianę ? To co zamierzam zrobić nie wyobraziłeś sobie w najgorszych koszmarach - o tak , tego byłam pewna , połączenie anioła ciemności i wampira to jak najgorszy koszmar
-Zamierzasz znieść mój zamek z powierzchni ziemi ? Jesteś za słaba , szczególnie , że , umierasz …
-Dobra , koniec tej zabawy . Kristian ruszaj swój tyłek do mnie - sam zainteresowany stanął koło mnie z zdziwioną mina
Złapałam go za kołnierz koszuli . Posłałam jeden szyderczy uśmiech Donowi , odwdzięczył się do póki nie zobaczył czarnych skrzydeł za moimi plecami . Widziałam jak niemo mówi : Stworzyłem potwora i rzuciłam :
-Narka wszystkim
Wyleciałam rozwalając wysoki sufit , który zaczął opadać na osoby pod spodem .  O takie wyjście mi chodziło . Widowiskowe i zadziwiające . I ta bezcenna mina Dona . To ja taką miałam mieć w jego zamierzeniu ? Cóż , troszkę się pozmieniało .
---------------------------------------------------------------------------------------------------
No i już rozdział 10 ! Podobało się ? Za wszelkie błędy przepraszam . Następny rozdział już się piszę ,ale nie mam zielonego pojęcia kiedy będzie gotowy ;C No to tyle . Komentujcie , piszcie co sądzicie i ... krytykować też możecie ,ale delikatnie ;D